กันลืม

มาบันทึกไว้ก่อน กลัวว่าขึ้นเดือนใหม่ ละจะไม่มีบันทึก
ช่วงที่ผ่านมา โดยรวมจัดว่าแย่ทีเดียวสำหรับชีวิต
วันที่ 6 กันยา เป็นวันครบรอบ 100 วันตายอาม่า
เราตื่นแต่เช้า อาบน้ำแต่งตัวเพื่อรอเวลาจะไปทำบุญ
แต่ก้มาเจอคนเกรียนๆ กากๆ ทำกริยาต่ำๆ ใส่
สุดท้ายเลยไม่ได้ไป (เสียใจที่ไม่ได้ไป)

เหตุการณ์เช้านั้นทำให้ได้คิดว่า ทำไมกรูต้องทน
จัดแจงหาที่อยู่ใหม่ แต่ลูกสาวไม่อยากไป
เราได้แต่กลืนก้อนน้ำตา ก้มหน้าอยู่ในบ้านหลังนั้นต่อไป

มองมุมดีๆ ก้น้ำหนักลดลง 2 โลเลย ภายในไม่ถึงเดือน
เราเหนื่อยเหอะ เราหมดใจ เราไม่อยากทำอะไรแล้ว
อยากหนีไปให้ไกลที่สุด ไปในที่ๆ ไม่มีคนใจร้าย
จะมีมั้ยล่ะ ในโลกเบี้ยวๆ ใบนี้

ในความโชคร้ายยังมีความโชคดี
เรายังมีผู้ชายใจดีคอยอยู่ข้างเราเสมอ
เรายังมีลูกสาวแสนดี คอยมากอดเราอยู่
เรายังมีญาติที่คอยถามไถ่ ห่วงหาเราบ้าง

คงต้องสู้ต่อ
คงต้องฝืนต่อ
คงต้องเปนแบบนี้ต่อ
ถึงแม้จะเหนื่อยแสนเหนื่อย